BRisbane: vervolg

Zaterdag 19 januari 2002

Hieronder nog wat foto´s van Sydney

Vrijdag 25 januari 2002:

Einde van 2e reis nadert

Weer terug in Brisbane, Philip is gister naar huis gevlogen. Judy gaat volgende week op vakantie en heeft gevraagd of ik op haar huis en honden wil passen.

Donderdag 31 januari 2002

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen in het huis van Judy en Ross. Ik doe bijzonder weinig, lees wat, speel wat met de dogs en ik kan weer eens fatsoenlijk koken nu ik een keuken voor mezelf heb. Om het huis ligt een grote, tropische tuin. Deze tuin behoort ook tot 1 van m'n weinige 'taken' - op het huis, de honden en de tuin passen. Elke morgen begin ik met wandelen met de dogs het en het besproeien van de tropical garden. Ik vind het heerlijk om weer een eigen kamer te hebben en m'n etenswaren gewoon in de (koel)kast te zetten in plaats van in plastic bags met m'n naam erop. Muziek uit een cdspeler in plaats van een discman met koptelefoon. En tv kijken, dat heb ik al 1,5 jaar niet gedaan!

Vandaag ben ik naar het shopping centre van Indooroopilly gegaan, naar zeggen het 'grootste shopping centre van Queensland'. En daar moet ik gelijk in geven - het is groot. Een waar paradijs als je van winkelen houdt, een nightmare als je winkelen verafschuwt. Een supergroot gebouw van minstens een kilometer lang, drie verdiepingen met winkels, winkels en winkels. In het midden kun je naar de andere verdiepingen kijken. Ik vond het vooral opvallend dat er een paar goede marketingelementen in het gebouw verwerkt waren, want persoonlijk vind ik de marketing in Australie maar weinig voorstellen. Ook vind ik het leuk om hier reclamespots op de tv te zien, vooral omdat ze zo lachwekkend zijn, zeker ten opzichte van NLse reclamespots.

Voor de komende periode ga ik niet meer in de Yellow Sub werken. Ik heb de moeilijke beslissing genomen een maand eerder naar huis te komen. Reden hiervoor is niet dat ik het niet leuk meer vind - ik zou hier graag willen blijven wonen voor voorlopig, maar niet meer als een backpacker. Ik wil een eigen plekje om te leven en een fatsoenlijke baan. Ik heb het gehad om als backpacker te leven - beperkte bagage, een kamer delen met (onbekende) anderen, voor een belachelijk laag backpackersalaris te werken en het (oppervlakkige) backpackergeleuter aan te horen.

Het is niet mogelijk om op een holiday visum te blijven (elke keer een totaal van een jaar, daarna moet je het land verlaten), bovendien mag en kan je niets met dit visum. Je mag niet werken en je hebt geen rechten. De enige mogelijkheid op een fatsoenlijk en zeker bestaan is residency (o.a. middels sponsorship). Had ik in de verzorging gewerkt - 'no worries': een sponsorship wordt al aangeboden als je nog niet eens in Oz bent (tip voor aankomende backpackers in de zorgsector in NL - werk genoeg in Australie).

De timing is niet perfect (februari), het zal na 1,5 jaar zomer wennen zijn om weer schoenen aan te trekken (wat zijn dat?) en een lange broek en een trui.Ik weet nog niet precies wat ik ga doen in NL, ik heb er wel ideeen over (die ik nu nog even voor mezelf houd).

Donderdag 7 februari 2002

Op het eind van mijn reis toch nog even schrikken

Gister had ik de schrik van me leven, ik had bijna een heart attack. Ik ben nu al anderhalve week in het huis van Judy om op haar huis, haar planten en honden te passen. Elke keer als ik weg ga, bind ik Jazz (de jongste hond, een rottweilerpup van 6 maanden) vast. Gister ging ik 'even' naar de supermarkt, voor maar 10 minuten en ik dacht 'kan wel'. Kan dus niet, toen ik terug kwam, beide honden weg! Ik was nearly in tears, ik zag mezelf al het land per direct verlaten. Kun je je voorstellen - dat je op twee honden past en je ze 'kwijt' maakt? Het bleek dat Jazz het hekwerk had gebroken en het meer verstandige hondje (Russell, 6 jaar) is toen ook maar ontsnapt.

Paniek. Gelukkig kwam John (Judy's zoon) net voorbij en heeft hij me helpen zoeken. In de auto (snikheet!) rondjes rijden door de buurt en elke keer als we de bocht om gingen, was ik bang een aangereden hondje op de weg aan te treffen. Na anderhalf uur liep ik terug naar huis, terwijl John nog in het park bleef zoeken. Niets toen ik terug kwam. Nog een paar rondjes lopen. Ik gaf het op en ging terug naar huis. Lag Russell daar prinsheerlijk op de verandah! Hij was uit zichzelf terug gekomen. De telefoon ging en een meisje belde op dat Jazz bij haar thuis was en of ik haar op kon halen... Ik was zo opgelucht!

Gister zag ik op het nieuws dat Coffs Harbour volledig onder water staat. Het is nog maar 3 weken geleden dat ik zelf in Coffs Harbour was en nu staat het blank. Evenals delen van Sydney. Het weer is maar raar hier. Bosbranden en vreselijke droogte in NSW enkele weken geleden en nu staan hele gedeeltes blank.

Hier in Brisbane is het nog steeds boiling hot. Ik ben blij dat ik momenteel niet aan het werk ben.. Ik denk vaak aan de wegwerkers, dat zij in deze hitte gewoon aan het werk zijn. Of aan het mannetje dat in een net bloesje 

met lange mouwen en nette lange broek en fel gekleurd oranje hesje een bordje 'slow' vast houdt aan het begin en andere begin van de wegwerkzaamheden. Wanneer gaat het tropenrooster in NL in, bij een aantal aaneengesloten dagen wanneer het meer dan 30+ graden is, toch? Hier is de grens 40 graden...

Zondag 12 februari 2002:

M'n laatste volle dag in Australie. Vrijdagavond had ik m’n laatste ‘big night out’ in Brisbane met Lise.

Zaterdag zijn we voor het weekend naar Surfers gegaan. Niet dat Surfers geweldig is (zeer ‘fout’ eigenlijk), maar het is easy en het hostel heeft een groot zwembad. Toen ik in het hostel aankwam, had ik een zware klap te verduren: van privacy naar het tegenovergestelde – ik was ingeboekt in een dorm met 19 jongens! Eén badkamer voor 20 personen. Naast m’n bed stond een emmer om het water van de (bad?)kamer boven mij op te vangen. Dat viel even zwaar, na twee weken lekker relaxed een grote woning voor mezelf te hebben gehad. En het hostel was vol, ik kon niet verhuisd worden. Gelukkig kon Colinda (friend of Lise, ‘dus’ ook van mij) wat voor me ‘regelen’ zodat ik in een kleine dorm kon verblijven. Dat is beter.

Nu zit ik op het strand, geniet van m’n laatste aanblik op de zee. Vanmorgen heb ik uitgebreid ontbeten op een terrasje, ondertussen naar de badgasten kijkend. Vanavond ga ik met mezelf op het strand ‘dineren’. Voor m’n reis naar Australie had ik zoiets nooit alleen gedaan, nu doet het me weinig meer. Net zoals alleen naar de bios gaan. No worries mate!