Brisbane: vervolg
Zaterdag 1 december 2001
Enkele mensen, waaronder mijn ouders, hebben me gevraagd om het hostel eens goed op de foto te zetten en tegelijkertijd ook iets van mijn werkzaamheden daar te laten zien. Het resultaat kun je hieronder zien.
Hier een foto uit de folder.
Je ziet het hostel van bovenaf. Dus niet goed te zien is dat er bijvoorbeeld nog een verdieping onder zit. Maar wat je wel kunt zien is dat het vlak bij "Brisbane River" ligt.
Algemene indruk van het hostel
Algemene indruk van het hostel en de tropische tuin.
De groene trap leidt naar het hostel, de rechtertrap leidt naar de openlucht TV area
Een indruk van het zwembad
Aan het eind van de gang zie je Judy in de receptie.
Links de trap naar de 2e verdieping.
Als ik deze foto maak sta ik aan het andere eind van de gang voor de girls showers.
Op de foto rechts mijn Deense collega Lise en haar Italiaanse vriendin Carlotta
Hier ikzelf achter de receptie
Foto rechts: En tot slot hier Judy achter de receptie >>
Elke dag schrijf ik op ´t bord wat er te doen is in Brisbane.
Met het busje door het centrum van Brisbane scheuren om bp´ers van het Transit Centre op te halen.
Het olie en waterpeil in de moter controleren.
De hostelwas uit de wasmachine halen en in de droger stoppen.
Hier nog een keer het zwembad. Ik ben bezig met een waterstofzuiger (dat apparaat op de rand van het zwembad) de blaadjes en het stof uit het water te zuigen. (Ik sta zelf niet op de foto).
Hierboven een foto welke ik in de omgeving genomen heb. Die paarse bomen (Jacaranda) zie je overal in de city net zoals die roze bloemen hieronder.
Foto rechts: ook deze roze bloemen (bouganville) vind je overal. Deze foto is overigens genomen in de botanische tuin (Roma Parkland) >>
Dinsdag 11 december 2001
Dit is nou zo'n dag waarom ik van Brisbane houd. Het is vandaag boiling-hot, een superblauwe sky, geen wolkje te bekennen. Tijdens de wandeling naar de stad verberg je je onder de vele afdakjes die Australie heeft (deze bieden bescherming tegen hevige regenbuien of de velle, gemene zon).
Het is decembermaand - feestmaand in Brisbane. Net als vorig jaar wordt er weer van alles georganiseerd. In de winkelstraat (QueensMall) zijn weer allerlei soorten optredens gaande. Aan de ene kant een toneelstukje "Alice in Wonderland" en aan de andere kant van de straat een zangkoortje.Kids in de leeftijd van 5 tot 14 die kerstliederen zingen. Echt heel mooi, heel zuiver gezongen. Je kunt zien dat ze het leuk vinden om te zingen en daar te staan. En ze dragen leuke kleding (blauw/wit bloemenbroekje, blauwe polo, blauw/wit petje en witte gympjes). Meestal zijn het kinderen van een school in hun schooluniform.
Had ik m'n camera maar bij me - dit is mijn Brisbane!
Een tafel met een tafellaken van water in Queens Mall
Schattige kindertjes die kerstliedjes zingen
En nog een keer het kinderkoortje
Meneren aan touwen die onverstoord verder spelen terwijl ze op de maat van de muziek omhoog of omlaag gehesen worden.
Vrijdag 21 december 2001
Toen ik een paar weken geleden in het huis van Judy kwam, werd ik op slag verliefd op het huis. Een echte Queenslander', wat betekent dat het een geheel houten huis is (m.u.v. de openhaard), gelijkvloers, op palen en een veranda geheel om het huis. Alle kamers komen op de veranda uit. Judy's smaak voor decoratie is erg goed en het liefst was ik meteen in het huis ingetrokken. Nu hebben Judy en Ross al aangeboden dat ik bij hen kan komen op m'n vrije dag, zoals ik thuis naar m'n ouders zou gaan: beetje tv/video kijken, boek lezen, in de tuin zitten, met de honden spelen, enz. Ik ook erg welkom om te blijven slapen.
De eerste week nadat Judy uit het ziekenhuis kwam, was Suzanne er om voor Judy te zorgen (Suzanne is Judy's sister-in-law en heeft Kangaroo Bakpak in Sydney, waar ik ook enige tijd gewerkt heb, zie eerste reis). Die avond dat ik er was kwamen ook twee vrienden op bezoek, Theresa en Noel. Het was heel gezellig en ik vond het erg leuk om eens te zien hoe Australiers leven.
Vorige week heb ik kennis gemaakt met Judy's zoon, Brendan, die vanuit Melbourne was overgevlogen om voor zijn moeder te zorgen.
Gisteravond werden Lise en ik meegenomen door Judy en Ross naar Theresa en Noel, die een Christmas borrel hielden. Dit vond ik een geweldige ervaring. Er waren zo'n 20 gasten en we werden geintroduceerd en iedereen kwam even een praatje maken. Ik bedoel, het was allemaal familie (broers en zussen van Noel en 3 kids van het echtpaar) en 2 vrienden: Judy en Ross. En Judy had ons - 2 werknemers.. - meegenomen. Iedereen was zo aardig en geinteresseerd. En allemaal kenden ze wel NL'ers waar ze wat over wisten te vertellen, dus genoeg gespreksstof. Judy en Ross hebben 5 kids waarvan er 4 'overseas' leven. Zij zien ons een beetje als surrogaatdochters. Ross liep gisteravond aan iedereen te verkondigen dat wij zijn dochters waren en we zagen mensen even verbaasd kijken toen ze ons hoorden spreken - een ander accent!
Ross had teveel gedronken, dus ik mocht terug rijden. Ik vind rijden in de City heel leuk en ook spannend. Brisbane is eigenlijk een verschrikkelijke stad om te rijden - het grootste gedeelte is one way. Maar ik vind het leuk.
Judy en Ross hadden ons een kerstkadootje gegeven: een prachtig collier met parels. Stonden we daar met onze mond open en kippevel.
Alles bij elkaar was de avond meer dan geslaagd. Zoveel lieve mensen ontmoet, zo gastvrij. We mochten binnenkijken en meebeleven. De dochters van Theresa en Noel wonen in Sydney en natuurlijk 'moeten' we een biertje drinken als we daar zijn.. Zoveel vriendelijkheid - dat is de echte Australier wanneer je ze beter leert kennen.
Vanmorgen hoorde ik Lise anderen vertellen over onze avond, en ze vertelde dat Theresa en Noel een jaguar en een bmw hebben. Oops.. ik heb vorige week in de jaguar gezeten zonder het te hebben geweten toen Noel me naar het hostel bracht.. Ik hoor mezelf nog tegen hem zeggen dat hij een 'mooie' auto heeft, niet wetende wat voor merk het is. Ha ha, ik en auto's - leuke combi.
Dinsdagavond werden we (met AnneMarie, Sandrie en Marit naar de LA Bar) omringd door Ozzie men. Het bleek dat ze allemaal detective (of gevangenisbewaarder) waren. Ik ben gewend om lastig gevallen te worden, maar nu hadden we gewoon een leuke avond. We bleven maar drankjes krijgen zonder er een schuldgevoel over te krijgen. Als we ooit in de bak zouden belanden (??) moesten we ze maar bellen, dan kwamen ze ons helpen.
Reden van bovenstaande schrijven, is om een indruk te geven van 'de' Australier. Ik vind het geweldig dat ik word 'opgenomen' in deze familie en kennissenkring. Het geeft me een gewaardeerd gevoel en ik vind het fantastisch om eens 'binnen' te kijken.