Thursday August 16
Gisternacht om 12 uur zouden Lise en ik elkaar ontmoeten op de Airport van Bangkok. Tijdens de vlucht heb ik me uitstekend vermaakt met o.a. lezen, luisteren, tv kijken en eten. Wederom, je reist nooit alleen.
Tegen 3 uur in de morgen waren we in Khao San Road (de meest bekende straat in Bangkok) en hadden we onszelf ingeboekt voor een double - voor ca. 10 dollar per persoon. Een dormetrie (slaapzaal met stapelbedden) is about 3 dollar, maar we betalen liever iets meer voor de safety van onze spullen. Zeker als je ziet wat voor backpackers er in Bangkok lopen. Sommige backpackers nemen het erg 'serieus' en zien er erg scruffy uit. Om 3 uur (in de morgen) besloten we een terrasje te pakken - Khao San Road was vol met mensen. Voor ons was het 6 uur in de morgen Ozzie-tijd.
Friday August 17
Gister hebben we ons uitgeleefd op de markt in Khao San Road - zoveel mogelijk kleding voor zo weinig mogelijk geld proberen te kopen. En dat is aardig gelukt. Een sarongachtige broek (die iedereen hier draagt) voor minder dan 4 dollar, een Ralph Lauren poloshirt voor ca 4.5 dollar. Uitleven dus!
Om 6 uur 's avonds vertrok onze bus die ons helemaal naar Ko Phi Phi zou brengen voor 750 bath. Dat was dus 19 uur met de bus en 2 uur met de boot voor maar ca 30 dollar!! Goedkoper is vast wel mogelijk, maar dan wordt het wel afzien, denk ik. Ik besefte me tijdens de busrit dat ik best 'verwend' ben - we reisden in een bus met aircon, dekens (welliswaar ter grootte van een theedoek, maar toch) en stoelen die naar achteren kunnen. Best veel luxe voor een backpacker. Onderweg zie je armoede. De busreis duurde 19 uur, maar zoiets doet me weinig meer. 19 Uur of 29 (Darwin - Broome) what's the difference?
Foto: Een lichte maaltijd voor de lange busreis naar Ko Phi Phi >>
Het land is groen - heel groen. Veel palmen. De aarde is rood. De busdriver is gek. Meerdere malen heb ik voor m'n leven gevreesd. Ook op de boot was ik niet zeker of ik het eiland wel zou halen. De boot klapte met een rotgang op de golven neer en de kajuit was niet waterdicht. Nu zit ik op Ko Phi Phi - dichtbij waar de film 'de beach' is opgenomen (film nog steeds niet gezien, boek ongelezen in m'n tas). Terwijl ik dit schrijf, zit ik in m'n eigen bungalowtje, die ik met niemand deel. Lise deelt een bungalow met haar vriendje en ik had geen zin om een bungalow om het geld met zijn vriend (voor insiders: Justin uit de Yellow Sub) te delen. Voor 8 dollar heb ik nu
een bungalowtje met 2 persoonsbed en een badkamertje (koude douche (heerlijk!) en toilet - doorspoelen met bakjes water). Toch vind ik het raar om alleen te zijn in een 2 persoons bungalow. Alle andere keren deelde ik een kamer met iemand anders, met Nicole of Lise of met aantrekkelijk mannelijk gezelschap, maar nooit alleen.
Er liep net een lizard/gekko over de muur, maar dat schijnt goed te zijn - geen kakkerlakken in m'n bungalow. Ook dit doet me niets na een jaar reizen.
Het strand van Ko Phi Phi, vlakbij waar de film "The Beach" is opgenomen.
Mijn eigen 2-persoons bungalowtje
Even lekker bijkomen na een zware dag op het strand.
Saturday August 18
Gisteravond zijn we met z'n allen uit geweest - eerst uit eten en daarna wat drinken. Er wordt elke avond 'gevochten', Thai boxing. Waar het op neer komt is dat 2 mannen elkaar in een boxring afmaken. Tenminste, zo komt het op mij
over. Maar het schijnt op vriendschappelijke basis te zijn, zonder violence. Yeah right.
Twee-voor-de-prijs-van-een koop je een emmertje (2 dus) vol met wodka en red bull. Goekope manier om uitgeschakeld te worden, waar iedereen dus vol overgave aan meedoet.
Koh Phi Phi
Uit eten met Lise & Jason
Op de achtergrond het Thai - boxing.
Vanmorgen heb ik bij een stalletje op de straat een Thai pancake (banana) gehaald en een banana shake. Erg lekker! Ik ben al een volleerd sateprikkereter. Als je fruit (mamma, jel: ananas of watermeloen!) op straat koopt, of een pannekoek, dan eet je dat met een sateprikker. Je shake drink je uit een plastic tasje, ook erg handig (not! vooral niet als je je drinken even wilt 'neer zetten'..).
Wat me opvalt is dat Thai mannen me redelijk met rust laten. In Afrika word ik voortdurend lastig gevallen en aangeraakt en m'n ring deed altijd dienst als 'trouwring'). Zelfs in Oz ontkom ik niet aan de starende blikken of opmerkingen. Maar Thai mannen zijn niet geinteresseerd, zelfs niet om me producten aan te smeren. Heerlijk.
Tuesday August 21
Gister hebben we er 11 uur over gedaan om van Ko Phi Phi naar Ko Samui te komen. Eerst de boot van Ko Phi Phi naar Krabi, met zoveel mensen op een boot dat ik me afvroeg waarom deze niet onmiddelijk naar de bodem zou zakken. Daarna van Krabi in een minibus naar Surat Thani. Pauze. Van Surat Thani met een taxi naar de boot voor Ko Samui. Dat ik nog leef is een wonder, blijkbaar "is het nog niet mijn tijd". Ze rijden hier als gekken, ontpoppen zich als complete maniakken. Ze rijden steevast te hard en halen in als het niet kan. Wanneer er een tegenligger aankomt. Of vlak voor een bocht. Of bij een dubbele ononderbroken lijn (wat normaal gesproken betekent: extra gevaar). Bij een bocht naar rechts rijden ze op de rechter weghelft zonder te weten of er een tegenligger de bocht om komt. Bij een bocht naar links kun je zelf een tegenligger verwachten.
Op Ko Samui hadden we een taxi naar Chaweng Beach. Een taxi moet je je als volgt voorstellen: een jeepachtige auto (als ik interesse in auto's zou hebben, zou ik merk en type kunnen opnoemen wat het makkelijker maakt de taxi te omschrijven) met een cabin voor 2 personen, waar 'makkelijk' 3 personen in passen. De achterbak is overdekt met een kap en daarin 2 banken aan de lange kanten, waar 4 personen op passen, 5 is ook mogelijk. Met wat proppen passen er 6 personen op een bankje (wat 12 + 2 in de cabine op 14 maakt). En dan heb je nog de laadklep waar makkelijk 4 personen op kunnen staan. Dit maakt het totaal (exclusief driver) op 18. Iedere keer heb ik
weer het idee dat we een nieuw wereldrecord voor het guiness book of records proberen te vestigen.
Onze vrij luxe (en te dure) bungalow in Silversand.
We proberen niet al te hard te lachen om de ´fotografe´ - ze wilde de foto maken met de lens naar haarzelf gericht...;)
Reclame maken voor de Yellow Sub in onze werk t-shirtjes
We hebben goedkopere huisvesting gevonden aan het strand. En een Bacardi Breezer helpt natuurlijk altijd om te relaxen...
Na het stappen werden we altijd vrolijk begroet door onze vriendjes.
5 hondjes kijken toe hoe wij de slappe lach hebben onder het genot van een whiskey, tonic & red bull.
Je ziet in heel Thailand verschrikkelijk veel brommertjes, zoals wij in NL de fiets hebben. Iedereen heeft er 1 en wordt voor de meest uiteenlopende doeleinden gebruikt. Als taxi. Je ziet hele gezinnen (pappa, mamma en 2 kindjes) op 1 brommer. De brommer wordt intensief gebruikt en je ziet geen 'hangjongeren' op de hoek van de straat met de brommer pronken (zoals in NL). Dit is een uiterst nuttig vervoermiddel. Op een billboard zag ik een advertentie voor een brommer voor 8700 bath, dat is ca 400 dollar. Voor westerse begrippen is dat spotgoedkoop, maar ik neem aan dat de salarissen hier stukken lager liggen. Wat een grap als ze hier hetzelfde zouden verdienen als in West Europa voor het werk wat ze hier doen!
Voorbeeldjes?
(1) in het hostel in Bangkok had je naast de receptie 2 bureautjes: 1 voor de boekingen voor tours en 1 voor overseas calls. Dit laatste bureau (bestaande uit een bureau en een telefoon, verder niets, geen paperassen of wat je normaal gesproken op een bureau vindt) werd nooit bezocht, maar er zit wel de hele dag iemand achter dat bureau (te tekenen..). Ik neem niet aan dat dit vrijwilligerswerk is?
(2) op het treinstation van Surat Thani zag ik in een leeg kantoortje een leeg bureau uitgezonderd van een helm, met daarachter een agent (ofzo). Krijgt hij betaald om daar te zitten?
(3) de trip van Ko Phi Phi naar Ko Samui kostte ons 320 bath (afgedongen van 450 bath..). Dat is ca 14 dollar. Dat includes boot + personeel, minibus + chauffeur, taxi + chauffeur en boot + personeel. Voor 14 dollar!! Kun je dat geloven, zulke prijzen in NL? Voor 14 gulden kom je niet eens met de trein van Groningen naar Zwolle, dat is met studententarief al 19 gulden (vorig jaar voor m'n vertrek, het zal nu wel weer verhoogd zijn??). En hier reis je daar 11 uur voor en heel veel kilometers.
Het eten in Thailand is erg smakelijk. Verrassend goed. Je kunt maar beter niet weten hoe het klaar gemaakt wordt en niet met je lot tarten door "risico food" te eten, maar tot nu toe kan m'n maag erg goed tegen dit eten (afkloppen!). Zelfs de sandwiches/baquettes zijn hier geweldig. Heerlijke broodjes met salade (oei, gewassen in kraanwater = hoog risicofactor), ui, mayo en ei (beide salmonella gevoelig), maar superlekker. Kan Oz nog wat van leren met hun saaie sandwiches. Alles gesnipperd (gesnipperde kaas, wortel, sla, kip, salade, enz.) zodat het moeilijk eet om alles tussen je boterham te laten zitten. En de mayo.. ach, daar heb ik al eens eerder een betoog over gehouden.
Nu het niet lang meer duurt voordat ik thuis ben, begin is steeds meer over de frikadel speciaal te fantaseren (eh..dromen..). Zondagochtend 2 september 11 uur, het eerste wat ik ga eten is een frikadel speciaal. Vraag elke backpacker die al een jaar van huis is naar een frikadel speciaal en iedereen begint spontaan te watertanden.
Mijn favoriet: Pathai
Onze dagelijkse lunch aan het strand: een heerlijke egg and cheese sandwich.
Nog eventjes mijn dagboek bijwerken.